توهم فانتزی
- سه شنبه, ۲۸ دی ۱۳۹۵، ۱۲:۱۱ ق.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
«...فَرَوْحٌ وَ رَیْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعیم»
ننویسم، می میرم.
اما نمی خواهم وبلاگ پر مخاطبی باشد، بر عکس محرمانه و ناشناس، به لطف خدا نگهش میدارم.
شاید یک دفترچه ی خاطرات باشد. اما نه یک دفترچه ی خاطرات هرجایی!
شاید یک تاریخچه از من است و یک تجربه نامه
می خواهم اینجا، تمامم باشم! بی ترس.
دعا کنید بتوانم.
و دعا کنید این تمام، برای مولایش، دوست داشتنی باشد و یار.
یا علی
دنبال کنندگان
۱
نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
طبقه بندی موضوعی
-
روایت
(۲۷)-
کرب و بلا
(۱۶)
-
-
فکرانه
(۱۷)-
دخترانه
(۵)
-
-
اوی من
(۱۰) -
کتاب خوانی
(۱) -
فلیم بینی
(۴) -
فضای مجازی
(۳) -
تاریخچه
(۳)
بایگانی
- مهر ۱۴۰۰ (۱)
- آذر ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱)
- اسفند ۱۳۹۵ (۳)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱)
- دی ۱۳۹۵ (۴)
- آذر ۱۳۹۵ (۱)
- آبان ۱۳۹۵ (۱۷)
- مهر ۱۳۹۵ (۱۱)
- شهریور ۱۳۹۵ (۷)
- تیر ۱۳۹۴ (۳)
آخرین مطالب
-
۰۰/۰۷/۲۵دوباره....
-
۹۹/۰۹/۱۷سال هایی که گذشت
-
۹۶/۰۱/۲۳برج عقرب
-
۹۵/۱۲/۲۷درون-بیرون
-
۹۵/۱۲/۲۶بادیگارد
-
۹۵/۱۲/۱۵بار
-
۹۵/۱۱/۰۵فرار موقت به دامان تهدید
-
۹۵/۱۰/۲۸توهم فانتزی
-
۹۵/۱۰/۱۴فرق من با راهول جیکار الکلی
ختم پرونده
- سه شنبه, ۷ دی ۱۳۹۵، ۰۱:۰۰ ب.ظ
- ۰ نظر
بسم الله الرحمن الرحیم
نمازم را نخوانده ام. نشسته ام که سازمان سنجش، برای آزمون کارشناسی ارشد ثبت نامم کند و پاسخ بگوید و بالا بیاید. و دلم، اساسا برای اینجا تنگ است. جایی که میشود و می شد بی ترس، حرف دل زد. اما، از ترس زدن حرف دل هایی عمیق و دیدن حرف دل هایی عمیق تر از گذشته ای که گذشت، مدت هاست که اینجا سرک نکشیده ام. باز پناه برده ام به تلگرام و خانه ی فیروزه ای اش.
یا اینستاگرام و پیج جدید زدنم.
بسم الله الرحمن الرحیم
حالم خراب است. بسیار هم خراب است. چنان محتاج دعایم که حس میکنم، ...
دم به دم بین خوف و رجا پرسه می زنم. می ترسم. نکند نشود؟ نکند بشود یک تجربه و یک خاطره؟
نکند دوستم ندارد؟
روزهایم دارد با نکند نکند طی می شود. و باقی، یا راهی اند، یا فکر جا ماندنشان.
و من، فکر "نکند" هایم.
فکر دنیا.
دنیایی که قرار است آخرتم را بسازد.
خدا خدا می کنم که این، اخرینش باشد. و سال دیگر، این وقت و موقع من و او، ما شده باشیم و پای پیاده برویم.
نمیدانم.
فایده ندارد. نوشتن هم آرامم نمی کند. باید به سجاده ام پناه برم.
شاید هم کار. برای خدا
موجودات عجیب و غریب
- جمعه, ۱۲ تیر ۱۳۹۴، ۰۲:۱۴ ق.ظ
- ۰ نظر
متنفرم! از آن آرامش کوه وار تک تکتان! که آنچنان با پرستیژ روبهروی من مینشینید که فکر میکنم من، صدمین دختری هستم که با چشمهایتان آنالیز میشوم. همهتان هم انگار سر و ته یک کرباسید. شاید فقط یک رویای دخترانه باشد اما انگار، او، اوی من، کسی که واقعی است و حقیقت دارد، در لحظة اول ورود من و سلام کردنم، دقیقا در آن لحظات وحشتناک اول کار... واکنش چشمهایش مثل شماها نخواهد بود. لحظاتی که اگر 200 بار دیگر هم تکرار شود، تمامش به همان کیفیت بار اول خواهد بود. کیفیت تمام لرز تنم و سکته کردن و تته پته کردن هایم. حتی اگر کل اصفهان، از قدرت فن بیان و تدریسم تعریف کنند(!)
اوی حقیقی من، سرش زیر است و جز نیم نگاه مهربانانهای، سرش را بالا نخواهد آورد. او هرگز با چشمهایش مرا قورت نخواهد داد... آنچنان که هر جا بین جمعیت خانوادهاش نشسته باشد، من نه از روی لباس و تیپ و سن و سالش، بل از روی رد نگاه قورت دهنده و خریدارانهاش تشخیصش نمیدهم. از روی برق معصومانه و پاک مهذبش، میفهمم که اوست! و فکر کنم همان نگاه قورت دهندة شماها و لبخندهای زیرزیرکانة تابلوی مادر و خواهرتان، یا بعضا نیش بازشان و دنبال چشمهای شما گشتنشان، و پچ پچ کردنشان است که مرا هول میکند و تمام فن بیان و اعتماد به نفس حرف زدنم جلوی جمعیت 200-300 نفری را نابود میکند! الله اکبر! 2-3 نفر، چه ها که با آدم نمیتوانند بکنند! خب خودتان باشید، اگر در آن واحد برسید به حضور آدمهایی که تا حالا ندیدهاید و از قضا یکیشان میخواهد بشود شریک زندگی آیندهتان، هول نمیکنید؟! آن هم در حالی که میدانید همهشان، حتی خود طرفتان دارند حسابی آن یک نعلبکی بیرون از چادرتان را قورت میدهند و دربارة میزان خوشگلیتان یا حرف میزنند یا فکر میکنند!
خواستگارهای تجربهافزا!
جز این نمیشود نام دیگری روی شماها گذاشت. شماهایی که در درجة اول می آیید برای بررسی خوشگلی و ناخوشگلی دختری به نام "من" که چیزی به نام "شخصیت" هم دارد! چیزهای دیگری هم؛ شاید به نامهای رفتار. روش. منش. اخلاق. سبک زندگی!
راستی راستی شماها چه فکر میکنید؟! چه چیز توی مغزتان میگذرد؟! نمیخواهم باور کنم که نسل آن "مرد" های شبیه آن استاد معارف (که خیلی هم روی اعصابم بود و حظ چندانی از کلاسش نبردم) از زمین برکنده شده است! نمیخواهم باور کنم که او، اوی من، اولویت اولش ظاهر من و ظاهر خانهزندگی و دست بافت بودن و نبودن فرش و بلند بودن و نبودن پلههای خانه و بد بودن جای پارکینگ و...
بعدش هم میگویند چرا حالت از خواستگار و خواستگاری به هم میخورد!
خوب خودتان باشید چه حالی بهتان دست میدهد؟! دلم میخواهد این سوال را نه از خواستگارها، از پسرها بپرسم! خودتان باشید حالتان بد نمیشود حال، از تک تکتان ممنونم. و ای کاش شیرینی درست و درمان، یا دسته گل خیلی گران نمیآوردید. که نه شیرینی اش از گلویم پایین میرود و نه دلم میخواهد گلش جلوی چشمم باشد. حتی اگر خیلی خوشگل باشد و خیلی بزرگ و خیلی حسابی هم نمیتواند جبران نامحبتی خریدارانة ته نگاهتان را بکند. و این، خودش میشود یک عذاب وجدان گنده، که عجب داستانی است... که شما بندگان خدا بخاطر من، افتاده اید در زحمت و آخرش هیچ در هیچ...
امیدوارم شما هم لااقل به حرمت راهی که آمدهاید و هزینة گل و شیرنی و تیپ زدن و زحمت دادن به خانوادهتان تجربه ای از حرف زدن با من و خانوادهام کسب کنید. که اگر اینگونه نباشد، جدی جدی از همهتان متنفر میشوم!
کتک خورش ملس است
- پنجشنبه, ۱۱ تیر ۱۳۹۴، ۰۱:۵۱ ق.ظ
- ۰ نظر
بسم الله الرحمن الرحیم
نصف شبی دلت کتک میخواهد. نه!؟ با این فکر و خیالات مرا از خواب بالا کشیده ای پای لپ تاب که چه!؟ چه مرگت شده؟! اصلا بگو ببینم معلوم هست دقیقا کجایی؟ نه....! از قید "دقیقا" استفاده کردم. اگر -دور از جانت- مرده ای باید آدرس گورت را بدهی. دقیقش را! با قطعه و شماره تا خودم را برسانم بالاخره آن دنیا ببینمت! هیچ میفهمی چقدر خسته ام از نبودن هایت؟ هیچ میفهمی بدون تو، حتی یک برنامه ی درست و حسابی هم نمیتوانم برای زندگی ام بریزم؟ فکر کرده ای حالا چون خیلی دوستت دارم، دلیل میشود که دلم نیاید به این صراحت و به این تندی حرف بزنم؟ میفهمی همة همة زندگیم بخاطر تو روی هواست! من چه کار کنم آخر؟! فکر کردی میشود تنهایی برای زندگیم تصمیم بگیرم؟ زندگیای که بخش مهمی از آن مال توست! و مهم ترین بخشش را تشکیل میدهی! تازه باید برای تو هم تصمیم بگیرم...! باید برای زندگی تو هم برنامه ریزی کنم! در حالی که یک علامت سوالی! گاهی حتی یک ایکس! یا ایگرگ بزرگ! حتی نمیدانم چه شکلی هستی! نمیدانم بلندی یا کوتاه، خوش قیافه ای یا معمولی! سبزه ای یا سفید! ریش داری یا ته ریش! فقط میدانم هر چه هستی، حتی اگر کمی چاق باشی هم، من خیلی دوستت دارم و خواهم داشت!