هم زدن گذشته ها

بسم الله الرحمن الرحیم

حرف جدید، زیاد دارم.

حرف های تکراری ام هم زیادند. آنقدر که گاهی خودم هم ازشان خسته و ذله می شوم.

و یکی از راه حل هایش، بودنم همینجاست. توی این وبلاگ. وبلاگی ساده و بی تبلیغ، که حتی یک واژه ی کلیدی قابل جست و جو هم در گوگل نداشته باشد. 

که حتی هزار و یک گزینه برایش فعال شود که توی گوگل هیچ جوره پیدا نشود.

وبلاگی که تویش کسی نیست الا یک مخاطب خاص، - که خواهرم باشد- و یک مخاطب خاص دیگر که اگر خدا بخواهد در آینده پیدایش می شود، و چند دوست و رفیق موثق و خصوصی و دوست داشتنی و خیلی عزیز، هیچ کس دیگر را نمی خواهم دعوت کنم.

حتی خیلی از خیلی عزیزها را!

چرا محکم تر می مانم و می نویسم؟

بسم الله الرحمن الرحیم

از سردرد اشک می ریختم ولی کوتاه نیامدم. به قول مامان شده ام بنده ی تلگرام. 

و به قول خودم بنده ی حرف زدن و نوشتن. به بهانه ی سردرد! به بهانه ی حواس پرتی و این نا مدیریتی همچنان ادامه دارد!

کاری نداریم! هر چه بود دکترجان گفت گوشی را غلاف کنم و کردم. عوضش نشستم پای خندوانه و کلی خندیدم. با خاله شادونه و بچه ها و دانش آموزان. 

با فکر کردن به اینکه فردا راستی راستی خزان می شود و اول مهر است...

هو الدلیل

بسم الله الرحمن الرحیم

دلایل و علل زیادی برای نوشتن دارم. برای وبلاگ زدن و در وبلاگ ماندن. برای جار نزدن اسمم و تلاش در جار زدن رسم هایم. یا حداقل رسم هایی که میخواهم بر آن باشم... 

نوعی شعار! که می شود بهشان نزدیک شد.

نوعی دفترچه ی تاریخِ خودی مخفی! که بعدا فقط خودت ازشان سر در می آوری. نوعی از بودن که رد پایت را جا میگذارد. برای کسانی که دوستت دارند. حالا یا خودت را. یا قلمت را. یا فوضولی کردن در کارت را! 

نوعی گروه! نوعی دوستی و دنبال کردن.