خاطرات کربلا

بسم الله الرحمن الرحیم

آدم خاطرات کربلایش را اصولا مفت مفت خرج نمی کند. به این راحتی­ها برای کسی تعریف نمی کند. در هر زمانی نمی گوید. یا خودش لایق یادآوری و مرورشان نیست، یا مخاطبانش.

خاطرات کربلا، چه مال خودم باشند، چه مال آنها که دلم را سوزاندند و کربلایی کردند، برایم مثل گنج می ماند. گنجی که همیشه خواسته ام با چنگ و دندان، با حافظه و با تعریف کردن و تعریف نکردن، با نوشتن و با ننوشتن، با ضبط کردن صدایم، و با غرق شدن تویشان، حفظ حفظ حفظشان کنم.

و همیشه ترسیده ام. نکند یادم برود. نکند آن خاطره ها دست از همراهی ام بردارند؟ نکند لحظه های بودن را فراموش کنم؟

و فراموش هم کرده ام. خیلیش را... اما التماس خدا را می کنم که یادم بیاید. بشود یک سفر نامه  برای خودم. بشود یک کتاب. خیلی­ها گفته اند خیلی جاهایش را نگویم و محافظت کنم. تعریف نکنم و نگذارم کسی بفهمد. گاه گاهی همسفران را که این سو و آن سو دیده ام، التماس کرده ام که خاطراتم را بازگو نکنند. نگوید...

صلاح نیست. امام دوست ندارد. منقول است از ائمه که دوست ندارند بعضی چیزها را آدم جار بزند، و اگر جار زد، از او خواهند گرفتشان. و من، خیلی چیزها را همینطوری است که از دست داده ام و دیر فهمیدم. و تا بیایم یاد بگیرم و عادت کنم به این حفاظت، حالا حالاها طول می کشد. ولی التماس می کنم برای دعا کنید که یاد بگیرم...

خاطرات خودم و دوستانم، اینکه چه شد خواستم که بروم. چه شد سوختم، و چه شد که بردندم را روی همین وبلاگ خواهم گذاشت. ان شاء الله. دعایم کنید و همراهی، تا تمامش را بنویسم. تا نیمه کاره و ابتر نماند، که بسم الله ش را، با وضو گفته ام.

یا حسین.