آزار(ذکور بی ظرفیت نخوانند)

دختر که باشی سخت می شود.

ماه به ماه باید درد بکشی و آماده شوی برای دردهای اصلی ای که تو را «تو» میکند; مادر. 

باید بابت تمام دردهایت خدا را شکر کنی. چون نشان سلامت و تندرسی تو هستند.

ماه به ماه رنگ و رویت می پرد. 

زرد میشوی و تکیده. 

از دور هم پیداست و هر چه می کنی این تابلو را از جلوی بعضی دخترهای دقیق دیگر برداری, نمی شود که نمی شود. (فهمیدن و نفهمیدن مرهای محرم و نامحرم، درباره ی این امر، و دردسرها و نحوه ی پنهان کردنش بماند)

دختر که باشی خلقتت یک جور دیگر است. 

تا بیایی به خودت بجنبی و چهله ای که وضو لازم دارد و نماز, به خود ببینی تمام کاسه کوزه هایت به هم می خورد. 

گاهی حتی زمان بندی بدنت با زمان بندی دنیا و رزق و روزی و تقدیر بودنت در جاهای مقدس؛ حرم ها و مسجد ها نمی سازد. 

و آن وقت است که نازدارانه به جان خدا غر میزنی. 

همین می شود دست آویز بعضی توجیه های متوسط نظرانه(نمیگویم کوته نظرانه) برای اینکه بگویند امام علی هم گفته است عقل شمایان ناقص است. 

این پدیده ی فیزیولوژیک زنانه, به قول خدا "اذا" است. 

اما اذیتی است که ارمغان ها دارد... 

چیزهایی که برای خودمان هم عجیبند.

راستی چرا خدا اینگونه آفرید و جور دیگر نه؟! 

جدیدا یاد گرفته ام معنی خالص «یخلق ما یشاء» را بهتر یاد بگیرم.