خود-مهم-پنداری: تحلیلی از من، بی تعارف، بی غرور و بی تواضع!

بسم الله الرحمن الرحیم

نمی شود خیلی چیزها را با خیلی کس ها در میان گذاشت. یا باید خیلی بشناسندت و به تو نزدیک باشند، یا؛ فرسنگ ها فرسنگ از تو دور باشند.

نه که ترس از قضاوت نباشد، یا بخواهم این ترس را انکار کنم، اما ترس های دیگری هم هست؛ مثلا ترس از  این که نتوانی به تمامی خودت باشی! و مجبور شوی با هر کس بخشی از وجودت باشی. و عیبی هم ندارد اما خیلی ها نمی فهمند. خیلی هایی که تنها با ابعاد محدودی از تو مواجه بوده اند، وقتی وجود دیگرت را ببیند جا می خورند. و تو هم از این جا خوردن هایشان می ترسی! . وحدت وجود داری اما آنقدر جان و روحت گسترده و اقیانوسی ست که نمی توانی کاریش کنی. نمی توانی در عین حال خیلی از تضادها را نداشته باشی! همین باعث جذاب تر شدنت می شود.

باعث می شود افراد زیادی دوستت داشته باشند یا کم کمَک به تو نزدیک شوند. و صمیمی و صمیمی و صمیمی تر شوند. تو هم بخواهی! تو هم دوستشان داشته باشی. خیلی بیشتر از آن ها. ولی ظرفیت زمان و انرژی محدودت اجازه ندهد تماما آنطور که از یک رفیق خیلی صمیمی انتظار می رود برایشان باشی! تازه همین، باعث می شود برای آن یکی دو دانه رفیق صمیمی ات هم نتوانی آنطور که باید و شاید باشی. همیشه یک آدمی که سرش شلوغ است و کار دارد باشی. و به تعبیر و زعم بعضی ها هم یک «بی معرفت» که هر روز خدا پیامک نمی دهد. زنگ نمی زند. حال و احوال نمی پرسد. و خبری هم از خودش نیست که نیست.

جمع اضداد بودن و نشان دادن این نحوه از بودن سخت تر از آنی ست که در تصورها می گنجد. اقیانوس دو سانتی بودن! و همین؛ باعث می شود چمران، یک دانه باشد. علی یک دانه باشد. و این جنس آدم ها تکرار نشوند؛ اقیانوس های عمیق.

هنوز نمی دانم چرا و نمیدانم که چه ربطی دارد و طبق چه استدلالی اینگونه می شود. اما می شود؛ همین که بسیاری از متولدین یک ماه شمسی، ویژگی خاصی را داشته باشند. مثلا همین چند شخصیتی بودن هایی که باعث می شود آدم های خردادی، بیشتر پتانسیل این چمران بودگی ها را داشته باشند اما اگر یک همت و اراده ی محکم بگذارند تنگ تمام بودنشان. چیزی که من بسیار تویش می لنگم!

همین چند بعدی بودن ها، خردادی ها را، هم مهربان می کند، هم گوش شنوا، هم «آدمِ با درک» یعنی از روابط عمومی بالایی برخوردار می شوند.

 نهراسیدن و تقوا پیشه کردن و یک راست بودن و وحدت داشتن در تمام امور. در جلا و در خفا باعث میشود آدم ها عمیق تر شوند.

حالا بُعدِ دیگر ماجرا، و تحلیل آدم هایی که راستِ نوک دماغشان را می گیرند و کاری به هیچ حاشیه ای ندارند و پیش می روند، بماند!

و بماند که گاهی بسیار حسرت این نوع از بودن را می خورم و می پرسم؛ یعنی این الگو بهتر نبود...؟