فامیل ما 2

بسم الله الرحمن الرحیم

 

با اینکه دوسال یک بار هم را زورکی میبینیم، با اینکه اصلا اعتقادات مذهبیمان بی ربط است به هم -شاید بخاطر موقعیت هایی که درونشان قرار گرفته ایم و البته بخاطر میزان لطف و خواست خدا- با وجود این ها و خیلی چیزهای دیگر، هم را خیلی دوست داریم. و با اینکه هیچ وقت نیستیم، حتی در حضور داشتن هایمان، اما اگر باشیم هم را خیلی دوست داریم. و اگر نباشیم هم... و اگر سراغ نگیریم هم. 

با اینکه من برادر صدایش نمی زنم و او هم خواهر صدایم نمیزند، در کل فامیل جار زده ایم که برای هم مثل خواهر و برادر می مانیم. عجیب شبیه باباست. کنار هم که قرار میگیرند حس میکنم جدی جدی پسر اوست. و عجیب شبیهیم. نمی دانستم او هم توجهش به این شباهت های مسخره که بوی ژنتیک رفتاری می دهد، جلب شده است و حتی به رو آورده است. تا امشب! که به خانمش گفت: "نقطه اشتراک را داشتی؟" اولش نگرفتم چه می گوید. بعدا یادم آمد که پارسال پیارسال، در چشم همین دختر اشک جمع شده بود و یک هو نگاهش را از من برگرداند و اشکش چکید. و خودش هم یک هو یک نگاهی به من کرد و متعجب وا رفت! 

یادم آمد که شم زنانه ام چه گفته. 

و یادم آمد که چه توضیحی می توانسته بده! بابت این توجه زیادی به دختر فامیلشان در حالی که دختر فامیل، می فهمد که باید کم محلی کند...

"نقطه اشتراکاتمان زیاد بوده است" همیشه! 

بعضی هایشان را حتی ممکن است من دوزاری ام نیفتاده باشد! مثل همین علاقه ی هر از گاهی به فیلم هندی! یا آنقدر شناخت ازش نداشته باشم که بفهمم. علنی تر ها را ولی همه می دانند. از سلایق غذایی تا خواننده و ساز محبوب، تا فضایی که تویش استعداد داریم. تا شباهت ظاهری چهره! 

و اخلاق! 

مامان به نقل از عمه زینب می گفت :شیره شیراز بالاخره ارزان میشه!...

گفتم: نه! اگر به این فامیل ماست، که نمیشه!  این بنده خدا خیلی خوب است. خوبی هایی که مثلا خیلی بعضی ها به من می گویند داری - و بعضا خریت است- را چند برابر من دارد. اخلاقش خیلی به ز من است. 

مامان هم در جا، نه گذاشت و نه برداشت: اون ک صد در صد... 

تایید کردم و ادامه دادم: مثلا حوصله ی همه را دارد. برای همه وقت و انرژی و مهر و محبت خرج می کند. این نیست که اگر ته ذهنش از کسی خوشش نیامد حوصله اش را نداشته باشه و زیاد محلش نگذارد. همیشه سعی می کند برای هر کسی که هست، هر کاری از دستش بر می آید انجام دهد.حالا حتی اگر این کار یک لبخند است و یک خوش و بش. یا یک شوخی است. یا یک حفظ حریم. ملاحضه کار است. به رو نمی آورد خیلی چیزها را در عین اینکه می فهمد و هوا دارد. بلد است با هر کس در چه چهار چوبی برخورد کند و دنبال نقطه اشتراکش با او می گردد برای دوستی و محبت. نه از روی بدجنسی و پدر سوختگی ها... نه! از روی خوبی و مهربانی... خیرش می رسد. هیچ وقت هیچ کس را بخاطر خطایی که کرده، یا بخاطر گناهش، یا کمبود و نقصش تحقیر نمی کند. هیچ وقت از کسی که اعتماد به نفس کمی دارد سوء استفاده نمی کند و هیچ وقت به طور جدی کسی را مسخره نمی کند. فهمیدن و به رو نیاوردن هایش خیلی ارزشمند است. خیلی! خلقی است که همه کسی ندارد! حتی خوب خوب هایش. کف دست است و رو راست. کلاس بیخود نمی گذارد! به عبارت دیگر غرور و ریا توی کارش نیست. آنقدر نمی شناسمش که بگویم حسادت و زیرآب زدن هم توی کارش نیست، ولی اگر به ز من است -که هست- حتما توی کارش نیست!

  به علاوه بعد از سربازی که رفت و آمد مرد شد. پخته شد! خیلی تغییر کرد! دیگر آن نوجوانی ها و شورهای بیش از حد را تمام کرد. کمتر شادمهر را دوست داشت. و بیشتر سنتی ها را. کمتر پز تند رانندگی کردن هاش را می داد و بیشتر آرام و با دقت می راند.

 

پا نوشت: یعنی دیگران هم این چیزها را در من میبیند؟! -با توجه به تحلیل هاشان، درصدی از اینها توی من هم هست. اما نه به این خوبی!

و البته من، تفاوت های فاحشی با او دارم که خیلی چیزهای دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد و این قیاس را از بیخ پوچ و مسخره می کند.