بسم الله الرحمن الرحیم
دلایل و علل زیادی برای نوشتن دارم. برای وبلاگ زدن و در وبلاگ ماندن. برای جار نزدن اسمم و تلاش در جار زدن رسم هایم. یا حداقل رسم هایی که میخواهم بر آن باشم...
نوعی شعار! که می شود بهشان نزدیک شد.
نوعی دفترچه ی تاریخِ خودی مخفی! که بعدا فقط خودت ازشان سر در می آوری. نوعی از بودن که رد پایت را جا میگذارد. برای کسانی که دوستت دارند. حالا یا خودت را. یا قلمت را. یا فوضولی کردن در کارت را!
نوعی گروه! نوعی دوستی و دنبال کردن.
خب به نوعی نسل وبلاگ بازی هم برچیده شده. کسی اگر بخواهد به امید به به شنیدن از این و آن و ارسال راه به راه "به روزم" و "سربزنید" بنشیند، کلاهش از همین اول پس است.
بگذریم.
خسته شدم از بس فلسفیدم درباره ی وبلاگیدن! (تن فردوسی لرزید در گور)
خسته شدم از ترس و هراس شناخته شدنم.
از پس زده شدن حجاب روحم جلوی خیلی ها!
به درک!
حتی مهم نیست اگر بعدا اشتباه کنم و آدرس اینجا را خودم با دست خودم دست کسانی دهم که نباید (نمی دانم چه کسانی را می گویم! ولی به هر حال وجود دارند)
حتی مهم نیست همه ی مطالب گلچین باشد و عالی. مهم نیست معتاد نوشتن توی این وبلاگ شوم. مهم نیست بخش هایی از زندگی ام به این واسطه برایم بولد شود. مهم نیست. و مهم نیست و مهم نیست!
اصلا میخواهم مقداری در حال زندگی کنم. و با گذشته و آینده ام درست برخورد کنم.
اینجا را بیشتر برای خودم می نویسم. تا به قصدی، یا دلیلی دیگر.
همه اش را هم ساده گرفته ام و معمولی.
میخواهم خوش باشم! نه که خوش! راحت باشم!
خیلی چیزهاست. در مدحش میشود بسیارها سرود ولی راحت روح است نوشتن...
«فَرَوْحٌ وَ رَیْحانٌ وَ جَنَّةُ نَعیم.»
